دست و دل

چند وقته دست و دلم به نوشتن نمي ره.. الان هم كه دارم مي نويسم زوركيه

.

فرهنگ ايراني هميشه آدما رو به عرفان فردي و زهد نشيني و تارك دنيايي سوق داده و شايد همين دليلي هستش كه ما ايرانيا تو فعاليت هاي جمعي ضعيفيم.. هميشه گفته كه كلاهت رو سفت بچسب كه باد نبره نگفته كه با اون دستي كه آزاده كلاه بغل دستيت رو هم سفت بگير كه اونم باد نبره

.

بهمين دليل هيچ گونه محركي براي فعاليت هاي نوشتاري آدما نميشه از بيرون پيدا كرد.. همه چي بايد دروني باشه و از خود آدم سرچشمه بگيره و اين كار آدم رو سخت مي كنه

.

تو اين مدتي كه چيزي ننوشتم و چاپ نكردم كسي پيدا نشد كه بگه بابا منتظريم و ازت خبري نيست.. به همين دليل آدم به اين نتيجه ميرسه كه خب وقتي طالبي وجود نداره، چه دليلي واسه حركت فرهنگي هست؟

.

ماها هميشه تنهاييم و تو خارج اين تنهايي بيشتر به چشم مياد. بيشتر آدما مباني دوستيشون بر پايه منفعت طلبي و يارگيري هستش و ما هم چون هميشه تو زندگيمون طرفدار حق بوديم، طبيعتاً تو هيچ دسته اي جا نداشتيم. در نتيجه كم ميشه آدمايي رو پيدا كرد كه هم فكر باشن

.

كاريش هم نميشه كرد و ماها خودمون اين سبك زندگي رو انتخاب كرديم و بايد ادامه داد. چون تعلق به يك نحله فكري خاص مترادف با تعصب كوركورانه و چشم بستن بر روي حقايقي هستش كه ممكنه ديگران در دست داشته باشن

.

مواظب خودتون باشيد و يك كم به فكر ديگران هم باشيد . به نظرم توسعه فردي آدما در بستر حركت هاي اجتماعي شكل مي گيره نه تارك دنيايي و بستن درها بر روي خود. مثه حرف بوش كه ميگفت كه يا با مايي يا دشمن ما.. آدما ميتونن با كسي نباشن و در عين حال دوستش باشن و سر يك ميز باهاش بشينن