فقر

خانم زاهدي عكس بالا رو واسه من فرستادن كه واقعاً قشنگه و منو برد به زمانهاي قديم. حيفم اومد كه اين شعر پابلو نرودا را با اين عكس همراه نكنم كه فكر كنم اين عكس را واسه اين شعر كشيدن يا اين شعر رو واسه اين عكس سرودن

.

تو نمي خواهي

!تو ترسيده اي از فقر

.

تو نمي خواهي

قدم در خيابان بگذاري با كفش هاي كهنه

و به خانه بازگردي با همان پيراهن

.

!محبوب من

ما آنگونه كه ثروتمندان مي گويند

نگون بختي را دوست نداريم

.

،ما آنرا

چون دندان پوسيده

كه تا به امروز زخم بر قلب انسان زده

مي كنيم و بيرون مي افكنيم

.

اما نمي خواهم وحشت كني

اگر به خاطر من فقر به كلبه تو بيايد

اگر فقر كفش بلورين تو را با خود ببرد، بگذار همه چيز را با خود ببرد

اما خنده ات را نه كه نان زندگاني است

.

اگر نمي تواني اجاره را بپردازي

با قلبي پر غرور به دنبال كار برو

و بياد داشته باش ، عشق من! كه من با توام

.

ما با همديگر بزرگترين ثروتي هستيم كه بر روي زمين انباشته است

.

هوا را از من بگير

خنده را نه

كه نان زندگاني است