غم

داشتم امروز به واژه غم فكر ميكردم

.

بعضي عرفا معتقدن كه غم لطف خدا به آدماست. در كل هر كي غم و غصه اش بيشتره خدا بيشتر دوستش داره. غم، مثل وسيله اي هستش كه سنگ الماس را باهاش صيقل ميدن. درسته كه صيقل پيدا كردن همراه با درد و رنجه ولي نتيجه اش، اون الماسه هستش كه آخرش ميمونه و اونه كه خيلي ارزشمنده

.

موقعي كه غم سراغ آدم مياد،‌ آدم بيشتر ياد خدا ميوفته . اون تنها كسي هستش كه آدم رو تنها نمي زاره. آدما وقتي كه مغموم هستن فقط دوستا واسه چند وقت دورو بر آدم هستن ....ولي كم كم از آدم دور ميشن...البته هر كدوم دلايل منطقي خودشون رو دارن كه ايرادي بهشون نميشه گرفت... ولي تنها كسي كه واسه آدم ميمونه همون خداست

.

امشب ميخواستم بگم كه به وجود و حضور غم تو زندگي بايد احترام گذاشت .... يادمون باشه كه هيچ آدم بي غمي تو دنيا وجود نداره... هيچوقت هم نميشه كه به كيفيت مطلق بي غمي و عدم دلتنگي تو دنيا رسيد.. چون ماها واسه اون اصلاً خلق نشديم