مارمولك

مي دونين بين عقل و احساس آدم يك فاصله باندازه يك تار مو هست و بنظرم بدترين نوع آدما اونايي هستن كه كارشون بند بازي رو اين فاصله هستش

اين تيپ آدما يك جوري باهات رفتار مي كنن كه نمي دوني دشمن دانا هستن يا دوست نادان. اونا مثه حربا هستن و دقيقاٌ اون لحظه اي كه فكر مي كني بايد اين جوري باشن اونجوري هستن و رنگ عوض مي كنن. معمولاٌ اين تيپ آدما تو جامعه ايراني ازشون بعنوان بچه زرنگ يا مارمولك ياد ميشه و همه دوست دارن كه بچه شون زرنگ باشه و زرنگي رو افتخار مي دونن. ولي آيا زرنگي افتخاره؟

توي اين مفهوم ، بنظرم ما دو جور آدم زرنگ داريم . يك زرنگ خوب يك زرنگ بد . وجه تمايز اين دو در تجاوز به محدوده آزادي ديگرانه . يعني چي ؟ يعني اينكه زرنگ خوب، آدمي هستش كه در محدوده آزادي عمل خودش زرنگه باصطلاح نه تنها " سرش كلاه نميره" بلكه سعي ميكنه بطور مشروع شرايط خوب واسه خودش مهيا كنه. و زرنگ بد اوني هستش كه جولانگاهش محدوده آزادي ديگرانه و اين كار رو يك جوري انجام ميده كه طرف مقابل بهش بر نمي خوره يا دائماٌ تو رودربايستي گير مي كنه و زرنگ نوع دوم از اين موقعيت دائماٌ سوء استفاده مي كنه

بنظرم رابطه بين آدما از سه حالت بيشتر نيست . يا فك و فاميليه يا رابطه دوستي هستش يا رابطه كاري. البته آدم مي تونه با يك نفر هر سه تا رابطه رو با هم داشته باشه ولي اين وسط بايد خون دل خورد و ايثار كرد . چرا ؟ چون ما ايراني ها خط كش بين روابطمون نذاشتيم. هيچ مرزي قائل نيستيم . ما ايرانيا انتظار داريم كارمندمون بعد از ساعت 5 هم بياد برف پشت بوم خونمون رو پارو كنه . نمي تونيم تصور كنيم كه بعد از 5 من و اون هر دوتامون يك خريم

حيفه كه ما ايرانيا تو روابطمون مساله سودمندي دو جانبه را بلد نيستيم رعايت كنيم . هميشه روابطمون با آدما بر مبناي برد- باخت طراحي ميشه نه برد – برد. هميشه منافع خودمون بر ديگران مقدم بوده و من حالم از اين موضوع به هم مي خوره